Elke dag, als we over de paden van ons leven rijden, kruisen we snelwegen vol ervaringen. Sommige vervagen aan de horizon van ons verleden, terwijl andere voor altijd in ons geheugen gegrift blijven. Ze zijn als streken op het doek van een schilderij, een schets in de werkplaats van onze herinneringen.
Onze gevoelens zijn de kleuren die we gebruiken om deze herinneringen te schilderen. Ze zijn gevuld met vreugde, verdriet, angst of liefde en geven ze diepte en een persoonlijk tintje. Daarom beginnen we soms, als we herinneringen ophalen, die emoties ook weer helemaal opnieuw te voelen.
In de kern van dit ongelooflijk complexe apparaat dat ons brein is, worden herinneringen gevormd, opgeslagen en opgehaald, alsof het schilderijen zijn in een oneindig museum. Elke ervaring die we meemaken, laat een eeuwig spoor achter in onze geest. Een uniek spoor van wat we net hebben beleefd en gevoeld. In essentie is een herinnering een symfonie van verbindingen tussen neuronen, een bekend pad in de wirwar van onze geest dat we al eerder hebben afgelegd.
Sommige herinneringen zijn bergen om te beklimmen, momenten van strijd en uithoudingsvermogen die ons naar ons breekpunt duwen. Andere zijn momenten van pure vreugde en vrijheid die ons naar het verleden laten zweven. Maar op welke ondergrond we ook rijden, elke pedaalslag, elke ervaring, elke herinnering wordt deel van onze reis. Ze spelen allemaal een rol in wie we zijn. Herinneringen en emoties zijn schakels in de ketting van ons leven. Ze zijn ook de GPS die ons op onze reis begeleidt. Het gaat tenslotte niet alleen om de doelen die we bereiken, maar ook om de herinneringen die we creëren, de gevoelens die we ervaren en de levens die we onderweg aanraken.
