Hoewel het waarschijnlijker is een wedstrijd bergafwaarts te verliezen dan te winnen, weerhoudt dat wielrenners er niet van hun kans te wagen in de afdalingen om een etappe, een klassieker of zelfs het algemeen klassement van een grote ronde te winnen. Ja, ook bergaf kunnen wedstrijden worden gewonnen en hier zijn 11 afdalingen die op de een of andere manier de triomf van de renners inluidden:
Tom Pidcock, Tour de France 2022, 12e etappe
Laten we beginnen met het meest recente voorbeeld: Tom Pidcock’s masterclass in de afdaling van de Col Du Galibier. Als de Brit niet razendsnel was afgedaald, had hij de kopgroep niet ingehaald en had hij waarschijnlijk niet zijn armen geheven in de overwinning op de legendarische Alpe d’Huez.
Sean Kelly, Milaan-San Remo 1992
Ze zeggen dat Milaan-San Remo het makkelijkste monument is uit te rijden en het moeilijkste om te winnen. De Ier Sean Kelly won twee keer. Hij versloeg Greg Lemond en Mario Beccia in de sprint in 1986 nadat hij hen had ingehaald op de klim naar de Poggio. In 1992 won Sean Kelly opnieuw een sprint, deze keer tegen Moreno Argentin (die niet echt een gevaarlijke rivaal voor hem was). Opnieuw werd de winnende beweging gemaakt in de afdaling van de Poggio, een deel van de race dat alle profs door en door kennen, maar waar de hele race verloren of gewonnen kan worden.
Matej Mohorič, Milaan-San Remo 2022
De Sloveen Matej Mohorič is altijd al een geweldige downhill renner geweest. Hij heeft de super tuck positie bedacht die de UCI in 2021 heeft verboden. Wat voorlopig niet verboden is, is het gebruik van dropper zadelpennen, zoals de Bahrain-Victorious-renner deed om zijn zwaartepunt te verlagen, een risico te nemen in de Poggio-afdaling en uiteindelijk te winnen op de Via Roma in San Remo.
Savoldelli, Giro d’Italia 1999, 14e etappe
Als je al geschrokken bent van de afdaling van Mohorič, dan kun je beter niet kijken naar Paolo Savoldelli ook bekend als il falco die als een roofvogel op jacht gaat naar de overwinning in de 14e etappe van de Giro d’Italia in 1999. Wat je niet ziet in het eerste deel (hierboven), is hoe de Italiaanse renner een voorsprong van bijna twee minuten krijgt op Pantani, Caucchioli en Pena (die het rustig aan deden) in de afdaling van de Colle Fauniera. Savoldelli haalt hen in, met Ivan Gotti in zijn wiel (vanaf minuut 21:52), neemt de leiding, gaat solo en bereikt Missaglia, die vooraan uitbrak.
Bij de klim naar Madonna del Colletto raakt hij Missaglia kwijt en in de afdaling raast hij naar beneden alsof hij elke bocht en elke hobbel kent. Als dat niet zo was, was hij die dag geen havik, maar een kamikaze.
Vincenzo Nibali, il Lombardia 2015
Nadat hij uit de Vuelta a España was gezet omdat hij aan de ploegauto hing, reed de Italiaanse wielrenner een seizoensfinale die zijn klasse en palmares waardig was. Hij won de Trittico Lombardo nadat hij tweede was geworden in de Coppa Agostoni en de Coppa Bernocchi en Tre Valli Varesine had gewonnen. Ondertussen werd hij derde in de Memorial Marco Pantani, vijfde in de GP Industria e Commercio di Prato en 42e in de Richmond World Cup. Maar de beste prestatie van de squalo di Messina was in de Giro di Lombardia, het laatste monument van het jaar, de klassieker van de vallende bladeren. Het pièce de résistance was de afdaling van de Civiglio.
Chris Froome, Tour de France 2016, 8e etappe
In 2013 en 2015 bezegelde Chris Froome de overwinning in de Tour de France praktisch in de eerste bergetappe. In 2016 kon zoiets ook niet uitblijven. Zeker gezien de uitdagende 8e etappe in de Pyreneeën met bergpassen van Tourmalet, Hourquette d’Ancizan, Val Louron-Azet en Peyresourde. Het bijzondere aan deze etappe was dat hij niet eindigde op een hoog bergpunt, maar in Bagnères-de-Luchon. Team Sky domineerde de wedstrijd, maar Chris Froome viel niet aan op de beklimming van Peyresourde. In plaats daarvan deed hij dat aan het begin van de afdaling en toonde hij een geweldige prestatie om uiteindelijk de etappe te winnen en de gele trui te mogen dragen.
Marc Hirschi, Tour de France 2020, 12e etappe
Smalle, onregelmatige wegen met een ongelijk oppervlak en vol onvoorspelbare bochten. Combineer dit met de steeds wisselende lichtomstandigheden tijdens de afdaling, met zeer zonnige gebieden en andere in volle schaduw, en je eindigt met een technisch zeer uitdagende afdaling, waar de beste downhillers zichzelf tot het uiterste kunnen drijven (en een beetje verder) om de overwinning op te eisen. Dat is wat de Zwitser Marc Hirschi deed in de 12e etappe van de bizarre en verrassende Tour de France van 2020.
Alex Aranburu, Itzulia 2021, 2e etappe
Soms is terreinkennis net zo belangrijk als de juiste vaardigheden om bergafwaarts te rijden. Dit was het geval voor de Baskische wielrenner Alex Aranburu in de tweede etappe van de Itzulia 2021. Hij brak kort voor de top van La Asturiana uit en sloeg een gat dat hij in de afdaling, op een nat wegdek, vergrootte, waardoor hij bij de finish in Sestao zijn armen in de lucht kon steken.
Nairo Quintana, Tour des Alpes Maritimes 2022, 3e etappe
Het is misschien verrassend om de Colombiaanse renner op deze lijst te zien, maar de waarheid is dat Nairo Quintana een enorm vaardige renner is. Ja, hij heeft moeite om op kop te rijden en staat er bekend om dat hij zijn elleboog gebruikt als hij wil draaien, maar iedereen speelt zijn rol. Als we kijken naar de staat van dienst van Naironman, is het duidelijk dat de Colombiaan weet hoe hij het beste uit zijn krachten kan halen. Hij heeft bewezen een geweldige klimmer en een echte maestro in de bergen te zijn, en hij heeft ook in de afdalingen uitstekende vaardigheden laten zien, zoals tijdens zijn klim- en daalprestatie in de derde etappe van de Tour des Alpes Maritimes et du Var, die resulteerde in een ritzege en een eindoverwinning.
Romain Bardet, Critérium de Dauphiné, 5e etappe
De beklimming van de Col d’Allos vanuit Barcelonnette is spectaculair, maar de afdaling van deze helling stelt de techniek, het instinct, de kennis en de moed van elke wielrenner op de proef. Zeker als je rijdt voor een etappeoverwinning in een van de meest prestigieuze wedstrijden van één week: het Critérium du Dauphiné. De afdaling van de Col d’Allos naar Barcelonnette heeft het allemaal: een smalle, bochtige weg (vooral in het middengedeelte van deze 17,5 km lange afdaling), ruw asfalt, oneffenheden, grind… Met andere woorden, een uitdaging die alleen de profs, zoals de Fransman Romain Bardet, aankunnen in de wetenschap dat ze de hele weg voor zichzelf hebben.
Chris Froome, Giro d’Italia 2018, 19e etappe
Laten we besluiten met een van de meest indrukwekkende wielerprestaties van de afgelopen jaren: een overwinning van Chris Froome. De majestueuze prestatie begon op 80 km van de finish, op de Colle delle Finestre, waar het asfalt overgaat in onverharde wegen. Vervolgens stelde Froome zijn winnende positie veilig in de afdaling van de Cottische Alpen, en verstevigde hij de overwinning in de beklimming en afdaling van Sestrière en de slotklim naar Bardonecchia (Jafferau). Hier zijn geen woorden voor nodig:
